زندگی

در اخرین ترم پایانی دانشگاه ، استاد به زحمت جعبه ی سنگینی را داخل کلاس اورد. وقتی که کلاس رسمیت پیدا کرد، استاد یک لیوان بزرگ شیشه ای از جعبه بیرون اورد و روی میز گذاشت. سپس چند قلوه سنگ از درون جعبه برداشت و انها را داخل لیوان انداخت . انگاه از دانشجویان که با که با تعجب به او نگاه می کردند، پرسید:"ایا لیوان پر شده است؟" همه گفتند :"بله پر شده."

استاد مقداری سنگ ریزه را از جعبه برداشت و ان ها را روی قلوه سنگ های داخل لیوان ریخت . بعد لیوان را کمی تکان داد تا ریگ ها به فضای های خالی بین قلوه سنگ ها بلغزند. سپس از دانشجویان پرسید:"ایا لیوان پر شده است ؟"همگی پاسخ دادند:"بله، پر شده ؟" 

استاد دوباره دست به جعبه برد و چند مشت شن را برداشت و داخل لیوان ریخت. ذرات شن به راحتی فضاهای کوچک بین قلوه سنگ ها و ریگ ها را پر کردند. استاد یک بار دیگر از دانشجویان پرسید :" ایا لیوان پرشده است؟" دانشچویان هم صدا جواب دادند:"بله، پرش شده !

استاد از داخل جعبه یک بطری اب برداشت و ان را درون لیوان خالی کرد. اب تمام فضاهای کوچک بین ذرات شن را هم پر کرد. این بار قبل از اینکه استاد سوالی بکند، دانشجویان با خنده فریاد زدند :"بله، پر شده !"

بعد از انکه خنده ها تمام شد، استاد گفت:"این لیوان مانند شیشه ی عمر شماست و ان قلوه سنگ ها هم چیزهای مهم زندگی شما مثل سلامتی ، خانواده، فرزندان و دوستان هستند . چیزهایی که اگر هر چیزی را از دست دادید و فقط اینها برایتان باقی ماندند، هنوز هم زندگی شما پر است."

استاد نگاهی به دانشجویان انداخت و ادامه داد:"ریگ ها هم چیزهای دیگری هستند که در زندگی مهم اند ، مثل شغل، ثروت ، خانه . و ذرات شن هم چیزهای کوچک و بی اهمیت زندگی هستند. اگر شما ابتدا ذرات شن را داخل لیوان بریزید ، دیگر جایی برای سنگ ها و ریگ ها باقی نمی ماند. این وضعیت در مورد زندگی شما هم صدق می کند .

در زندگی حواستان را به چیزهایی معطوف کنید که واقعا اهمیت دارند. همسرتان را برای شام به رستوران ببرید، با فرزندانتان بازی کنید و به دوستان خود سر بزنید . برای نظافت خانه  یا تعمیر خرابی های کوچک همیشه وقت است . ابتدا به قلوه سنگ های زندگیتان برسید ، بقیه چیزها حکم ذرات شن را دارند."